انشا ادبی زمستان گذشت و بهار آمد پایه دوازدهم صفحه ۳۲

صبح با شنیدن آواز گنجشک هایی که بر روی درخت بودند از خواب خوش زمستانی بیدار شدم ؛ پرندگان زیبا با آواز خود خبر از رایحه ی جدیدی می دادند که به تازگی به مشامشان خورده بود . آن رایحه ، رایحه ی خوش بهار بود . 

هنگامی که رایحه ی بهاری به مشام انسان می رسد ، انسان از لذت شوق و احساسی که به او دست می دهد گویی بال درآورده و پرواز می کند . 

بهار در راه است ، نسیمی خوش بو به آرامی می وزد . گویی نسیم موهای درختان را شانه می کند و برف های سفید که مانند لباس بر درختان نشسته بودند را بر زمین می نشانند . 

در آن هنگام باد پرده حجاب خورشید را کنار می زند و به آرامی با گرمای وجود خود زمین را در آغوش می گیرد و دانه های برفی که در زمین باقی مانده اند از شدت وجود محبت خورشید آب می شوند و به درون زمین می روند . 

هنگامی که درختان از خواب زمستانی بیدار می شوند به گل های کوچک تر که همانند فرزندانشان هستند ندای بهار را می دهند و گل ها از شوق بهار سر از خاک بیرون می آورند و با سلام دادن به درختان و لبخند زدن به خورشید آمدن بهار را جشن می گیرند . 

در آن لحظه گل با فرا رسیدن بهار برای دادن هدیه به پروانه ها و زنبور عسل ها غنچه می کند و شکوفا می شود . 

هوا کم کم از شدت سرمای خود می کاهد و به پیش به سوی گرم کردن خودش و دیگران می رود؛ مردم لباس های خیلی گرم و نرم خود را که با آنها زمستانی سرد و خوب را پشت سر گذاشته اند را دیگر کنار می گذارند و آنها را آرام آرام از یاد خود بیرون می برند.

در قله های کوه ها برف های فراوانی مشاهده می شود که در فصل زمستان بر روی هم انباشته شده اند و خورشید با چهره ی خندان و خون گرم خود به آنها نگاه می کند و مثل این که دانه های برف از این که زمستان تمام شده است ناراحت اند و با کمک خورشید آب می شوند و به درون زمین می روند.

هنگامی که بیشتر دانه های برف در دامنه ی کوه آب شدند رودخانه ی را تشکیل می دهند و به پایین کوه می ریزند و مردم بسیار از وجود آن ها خوشحال می شوند چون آب تابستان آن ها را تامین کرده اند.

در آن هنگام درختان که در خواب خوب زمستانی زندگی خود را به پیش می بردند با صدا و بوی آب بر می‌خیزند و صدای بلند آن ها باعث می شوند تا گل ها نیز غنچه بدهند و گل ها هم موجودات را از رسیدن فصل خوب و پر نعمت خداوند یعنی بهار خبردار سازند.